Hasta La Motion!

EN—————— NEBULA is an experiment that aims at finding the link between two trends that develop simultaneously in the history of film – Lumières concept of a movie as a record of reality and Méliés’s idea that uses the film as a tool for creation of imaginative worlds. NEBULA draws from both of these approaches and becomes a combination, collage, in which the recorded figurative picture is intermingled with abstract compositions being the graphic equivalent of music. The project using the volumetric filmmaking technique (RGB+D) is, on the one hand, the recording of an event (a meeting of musicians playing a jazz composition “Sleepwalker” by Maciej Obara) and, on the other, an attempt to obtain the visual experience of music by using the soundtrack of a recorded piece of music at the stage of post-production. The picture created as a result of the recording represents the “Lumières line” that aims at reflecting the reality in the most accurate way. Musical layer that has its sources also in the recording becomes a tool for creation of abstract visual compositions that does not bear traits of reality (Méliés’s line). These two approaches are combined into an audio visual form resembling a video clip. The aim of this project, besides examining the links between record and creation based on non-figurative forms, is also the exploration of the new volumetric filmmaking technique (picture recorded by a Kinect sensor). PL—————— NEBULA to rodzaj eksperymentu, będącego próbą znalezienia punktu wspólnego między dwiema równolegle rozwijającymi się tendencjami w historii filmu – lumièrowską koncepcją filmu jako rejestracji rzeczywistości a mélièsowską filozofią wykorzystującą medium filmowe jako narzędzie do kreowania fantazyjnych światów. NEBULA czerpie z obu tych postaw i staje się swoistym połączeniem, kolażem, w którym zarejestrowany obraz figuratywny przeplata się z kompozycjami abstrakcyjnymi, które są graficznym ekwiwalentem muzyki. Projekt, wykorzystując technikę filmowania wolumetrycznego (RGB+D), jest z jednej strony rejestracją wydarzenia – spotkania muzyków grających jazzową kompozycję “Sleepwalker” autorstwa Macieja Obary, z drugiej zaś – poprzez użycie na etapie postprodukcji ścieżki dźwiękowej zarejestrowanego utworu – próbą uzyskania wizualnego doświadczenia muzyki. Obraz powstały w wyniku rejestracji reprezentuje „linię lumièreowską”, skupiającą się na jak najwierniejszym oddaniu rzeczywistości. Warstwa muzyczna (mająca swe źródła również w rejestracji) staje się natomiast narzędziem do tworzenia abstrakcyjnych kompozycji wizualnych, nienoszących znamion reprezentacji rzeczywistości (“linia mélièsowska”). Obie te wartości połączone zostały w audiowizualną formę przypominającą teledysk. Po za badaniem punktów stycznych rejestracji i kreacji, opartej na formach niefiguratywnych, celem projektu była również eksploracja nowego medium jakim jest technika filmowania wolumetrycznego, czyli obrazu zarejestrowanego na pomocą sensora Kinect.